سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت/آتشی بود در این خانه که کاشانه نبود
سوز دل بین که زه بس آتش اشکم دل شمع/دوش بر من زه سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنای نه غریبست که دل سوز من است/چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد/خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی/که نخفتیم شب و شمع به پروانه بسوخت