من آنقدر امروز و فرداهای
نیامدن را دیده ام
که دیگر هیچ وعده بی سرانجامی
خواب و خیال ارزوهایم را آشفته نمیکند...
حالا یاد گرفتم که فراموشی
دوای درد همه نداشتن ها
نخواستن ها
و نیامدن هاست...
یاد گرفتم که از هیچ لبخندی
خیال دوستی به سرم نزند!
یاد گرفتم که بشنوم تا فردا
و به روی خود نیاورم
که فرداها
هیچ وقت نمی ایند...
نظر
اشتراک
