در هوای دوگانگی ، تازگی چهره ها پژمرد

بیایید از سایه ـ روشن برویم

بر لب شبنم بایستیم در برگ فرود آییم

و اگر جا پایی دیدیم ، مسافر کهن را از پی برویم

برگردیم ، و نهراسیم ، در ایوان آن روزگاران ، نوشابه جادو سر کشیم

شب بوی ترانه ببوییم ، چهره خود گم کنیم

از روزن آن سوها بنگریم ، در به نوازش خطر بگشاییم

خود روی دلهره پرپر کنیم

نیاویزیم ، نه به بند گریز ، نه به دامان پناه

نشتابیم ، نه به سوی روشن نزدیک ، نه به سمت مبهم دور

عطش را بنشانیم ، پس به چشمه رویم

دم صبح ، دشمن را بشناسیم ، و به خورشید اشاره کنیم

ماندیم در برابر هیچ ، خم شدیم در برابر هیچ ، پس نماز مادر را نشکنیم

برخیزیم: و دعا کنیم:

لب ما شیار عطر خاموشی باد!

نزدیک ما شب بی دردی است ، دوری کنیم

کنار ما ریشه ی بی شوری است ، برکنیم

و نلرزیم ، پا در لجن نهیم ، مرداب را به تپش در آییم

آتش را بشوییم، نی زار همهمه را خاکستر کنیم

قطره را بشوییم ، دریا را نوسان آییم

و این نسیم ، بوزیم ، و جاودان بوزیم

و این خزنده ، خم شویم ، و بینا خم شویم

و این گودال ، فرود آییم و بی پروا فرود آییم

بر خود خیمه زنیم ، سایبان آرامش ما ، ماییم

ما وزش صخره ایم ، ما صخره ی وزنده ایم

ما شب گامیم ، ما گام شبانه ایم

پروازیم ، و چشم به راه پرنده ایم

تراوش آبیم ، و در انتظار سبوییم

در میوه چینی بی گاه ، رویا را نارس چیدند ، و تردید از رسیدگی پوسید

بیایید از شوره زار خوب و بد برویم

چون جویبار آیینه روان باشیم: به درخت ، درخت را پاسخ دهیم

و دو کران خود را هر لحظه بیافرینیم ، هر لحظه رها سازیم

برویم ، برویم و بیکرانی را زمزمه کنیم.

"سهراب سپهری"

حوالی اردیبهشت

بوی بهشت می آید

عطرشکوفه ها و خاک باران خورده

هوش از سر رهگذران شهر پرانده

بهار شوخی بردارنیست

همه را عاشق می کند

گاهی گمان نمیکنی ولی خوب میشود

گاهی نمیشود که نمیشود که نمیشود


گاهی بساط عیش خودش جور میشود

گاهی دگر تهیه بدستور میشود


گه جور میشود خود آن بی مقدمه

گه با دو صد مقدمه ناجور میشود


گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است

گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود


گاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست
گاهی تمام شهر گدای تو میشود


گاهی برای خنده دلم تنگ میشود

گاهی دلم تراشه ای از سنگ میشود


گویی به خواب بود جوانی مان گذشت

گاهی چه زود فرصتمان دیر میشود

سلام دوستان - چه جوری از کسی بخوام هوادارم بشه یا هوادارش بشم لطفا کسی توضیح بده

بیاموزیم
شکوه رستن
اینک طلوع فروردین
گداخت آن همه برف
دمید اینهمه گل
شکفت این همه رنگ
زمین به ما آموخت
ز پیش حادثه باید که پای پس نکشیم
مگر که از خاکیم
نفس کشید زمین ما چراغ نفس نکشیم ؟

روی چمن از شکوفه ها رنگین شد
وز عطر اقاقیا هوا سنگین شد
در نغمه هر چلچله پیغامی هست
کای خفته روزگار فروردین شد

بهار
آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
رونق باغ می‌رسد چشم و چراغ می‌رسد
غم به کناره می‌رود مه به کنار می‌رسد
باغ سلام می‌کند سرو قیام می‌کند
سبزه پیاده می‌رود غنچه سوار می‌رسد
چون برسی به کوی ما خامشی است خوی ما
زان که ز گفت و گوی ما گرد و غبار می‌رسد

نامه ای به معلم کلاس اول ابتدایی
با لبخندت الفبا را یاد گرفتم و با مهربانی ات نوشتن را آغاز کردم.
ای شمع سوزانم که می سوزی تا من بمانم! دستان مهربانت را می فشارم
زیرا وجود تو بود که من قد کشیدم و قلم را در دست گرفتم و خواندن و نوشتن را آغاز کردم. شما بودید که به مسیر راهم چشم دوختید و آرام زیر لب دعا گویم شدید تا راه را به درستی طی کنم و تا انتها موفق شوم، و دعا کردی تا خدا همیشه پشت و پناهم باشد.
تو خورشید ی بی غروب و بارانی بی پایانی. تو سرچشمه محبتی که تمام مهربانی را به من هدیه کردی و به من آموختی آن چه را که باید می آموختم. درس زندگی را تو به من یاد دادی
و راه زندگی را روشن و نشان دادی.
و اینک:
چه را تقدیمت کنم که جبران محبت هایت باشد؟
گل سرخ، گل سفید، گل زرد، همه با هم دسته شدند تا تقدیمت کنم. گل سرخ ، خنده من، گل سفید قلب پاک تو و گل زرد الفبای مهربانی است، همه را با هم تقدیمت می کنم و بر دستان پرمهرت بوسه می زنم.

آدم هاي بزرگ در باره ايده ها سخن مي گويند
آدم هاي متوسط در باره چيزها سخن مي گويند
آدم هاي كوچك پشت سر ديگران سخن مي گويند .

آدم هاي بزرگ درد ديگران را دارند
آدم هاي متوسط درد خودشان را دارند
آدم هاي كوچك بي دردند .

آدم هاي بزرگ عظمت ديگران را مي بينند
آدم هاي متوسط به دنبال عظمت خود هستند
آدم هاي كوچك عظمت خود را در تحقير ديگران مي بينند .

آدم هاي بزرگ به دنبال كسب حكمت هستند
آدم هاي متوسط به دنبال كسب دانش هستند
آدم هاي كوچك به دنبال كسب سواد هستند .

آدم هاي بزرگ به دنبال طرح پرسش هاي بي پاسخ هستند
آدم هاي متوسط پرسش هائي مي پرسند كه پاسخ دارد
آدم هاي كوچك مي پندارند پاسخ همه پرسش ها را مي دانند .

آدم هاي بزرگ به دنبال خلق مسئله هستند
آدم هاي متوسط به دنبال حل مسئله هستند
آدم هاي كوچك مسئله ندارند .

آدم هاي بزرگ سكوت را براي سخن گفتن برمي گزينند
آدم هاي متوسط گاه سكوت را بر سخن گفتن ترجيح مي دهند
آدم هاي كوچك با سخن گفتن بسيار، فرصت سكوت را از خود مي گيرند

سلام -عید شما مبارک دوستان عزیز- امیدوارم سال پر روزی همراه با سلامتی در انتظار شما باشد

@مهدی سلام ، به #فیسکوب‌ایرانیان خوش آمدید ...