بسم الله الرحمن الرحیم
«ای مردم وعده خداوند حق است»
«و آنکه می شنود روحش خواهد گریست
از دوری عشق می گرید، می گرید...
خدا را، خدا را، خدا را دوست بدارید، دوست بدارید دوست بدارید »
در غفلت دنیا فراموش کرده عشق را،
و فرو رفته در کار فرو بسته ی خویش، از آسمان هجرت کرد.
سرگرم پیشی و پسی در گور رقابتِ دنیا،
هر چه فرو تر می رفت حصارش تنگتر بدورش می پیچید.
ایستاده خوابید و بیهوده سرید در پیچش بازیچه ها...
دنیای خواب زدگی اش به اندازه همه جا نداشت
خواب دید رنج می کشد چه سنگین خوابی بود!
رنج موفقیت هایی که زود می گذشتند و رنج شکستن ها و نرسیدن ها و دوری از عشقی پیوند دهنده.
سخت می گریست...
به گمانم میان گریه هایش بود که صدایی شنید،،،
صدایی که او را دعوت می کرد به بیداریِ عشق
صدایی که به یاد می آورد، وعده او حق است ...
نظر
اشتراک
