ﻧﺎﻇﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﮑﺮﻭﻓﻮﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ :
ﮐﯽ ﻣﯿﺪﻭﻧﻪ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﯾﻢ :
ﻭﺍﺷﯿﻨﮕﺘﻮﻥ
ﮔﻔﺖ ﯾﻪ ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺑﮕﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻭﺍﺷﯿﻨﮕﺘﻮﻥ ﺑﺸﻨﻮﻥ. ﻣﺎﻫﻢ ﯾﻪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻤﻮﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ.
ﻧﺎﻇﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﯽ ﻣﯿﺪﻭﻧﻪ ﺣﺮﻡ آﻗﺎ ﺍﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﮐﺠﺎﺱ؟ ﺩﺍﺩ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ : ﮐﺮﺑﻼ ﮔﻔﺖ :
ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻦ ﮐﻪ آﻗﺎ ﺗﻮ ﮐﺮﺑﻼ ﺑﺸﻨﻮﻥ
ﻣﺎﻫﻢ ﯾﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ خفه شیم.
ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﺍ،
ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ ﻟﺲ ﺍﻧﺠﻠﺲ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺳﯿﻨﻤﺎﺳﺖ ،
ﻧﯿﻮﺍﻭﺭﻟﺌﺎﻥ ﻣﻬﺪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯿﻪ ،
ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﻣﻬﺪ علم و ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ .
ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ هایی ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻋﺮﺑﺪهﻣﻮﻥ
ﺑﯿﺪﺍﺭﺷﻮﻥ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻋﺬﺭ ﺑﺨﻮﺍﯾﻢ...
ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻫیچ ملتی ﻧﮕﯿﻢ ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﺗﻮ،
ﻭﻟﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﻭ ﮐﺮﺑﻼ آیا ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﻣﻮﻧﻮ یا نه؟!

آیا ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻨﯿﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻥ ﭼﯿﺰﯼ
ﺗﻮ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ١١ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ؟
نفهمیدیم ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﮐﻪ ﺩﺍﺩ ﺑﺰﻧﯿﻢ:
ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﺑﯿﺴﻮﺍﺩﯼ!
ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﻋﻘﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﯽ!
ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﮔﺸﻨﮕﯽ!
ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی و ﺩﺷﻤﻨﯽ !
ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ مشق ﻋﺸﻖ و محبت
"ﻣﺮﮒ بر.." به ما یاد داد...
توافق انجام شد. شاید تحریم ها کاهش یابد. اما فرهنگ این نسل های "مرگ بر..." آموخته را چه کسی اصلاح خواهد کرد؟