دیوارهای گلین این اتاقک سرد و نمور دارد استخوان های سفیدم را به هم فشار می دهد.من از تنهایی رنج نمی برم.آنسوی اتاقک ذهنم پیرزن کریهی دارد با آن چشمهای از حدقه بیرون آمده و دندان های زرد رنگش بهم نیشخند میزند.دارد آزارم می دهد و حق حق ناله های سردم را نمی شنود.درب اتاقکم را اگر پیدا کنم خودم را به زور هم که شده می کشم بیرون.اینجا قلبم دارد از دهانم بیرون می زند.دیگر آسمان رویاهایم شاید سقف این اتاقک احمقانه نباشد.اما اگر درب اتاقک،درب اتاقک بعدی باشد ...و من فقط میدانم چیزهایی هست که نمی دانم.
Comentario
Compartir
