سگی بر روی جنازه

نویسنده ی کتاب معاد شناسی، علامه سید محمد حسین حسینی نقل می کند: دوستی به نام دکتر حسین احسان داشتم، زمستان ها شش ماه به کربلا می رفت و در آنجا مطب داشت و از فقرا مزد نمی گرفت، بسیار شخص با صفا و خیر اندیشی بود او نقل می کرد، برای زیارت به کاظمین مشرف شدم، در کنار شط دجله دیدم جنازه ای را با ماشین آوردند و پیاده کردند و بر دوش گرفتند، و به طرف حرم مطهر امام کاظم (علیه السلام) و امام محمد تقی (علیه السلام) بردند، من هم که عازم حرم بودم، به دنبال جنازه حرکت کردم، ناگاه دیدم که سگی سیاه و وحشتناک بر روی جنازه نشسته است بسیار تعجّب کردم، با خود می گفتم: چرا آن سگ روی جنازه رفته، ولی متوجّه نبودم که آن سگ، بدن برزخی آن جنازه است، نه سگ خارجی، از افرادی که نزدیکم بودند پرسیدم: «روی جنازه چیست؟!» گفتند: چیزی نیست، همان پارچه ای که می بینی، در این هنگام دریافتم که آن سگی که من می بینم شکل مثالی و برزخی صاحب جنازه است که تنها من می بینم ولی دیگران نمی بینند، دیگر چیزی نگفتم، تا اینکه جنازه را به صحن رسانیدند، هنگام ورود به صحن، دیدم آن سگ از روی تابوت به پایین پرید، و در گوشه ای از بیرون صحن ایستاد، تا اینکه آن جنازه را طواف دادند و بیرون آوردند، دیدم دوباره آن سگ به روی تابوت پریده و بر بالای آن جنازه رفت.

صاحب آن جنازه یک فرد مجرم و متجاوزی بود که صورت برزخی او به شکل سگ، مجسم شده بود، و چون مرحوم دکتر حسین احسان دارای صفای باطن و ذهن پاک بود، دارای چشم برزخی شده بود و آن منظره را می دید.3

بنابراین اگر پس از مرگ سرنوشتی درخشان و جایگاهی خوش را آرزو داریم، باید در این دنیا مراقب اعمال و رفتار خود باشیم، و هرگز با رفتارهای ناشایست عذاب دردناک الهی