به خدا ظالمی ای عشق، عذابی...دَردی
خفه ام کرده ای ای عشق، بدی...نامردی
چه خیالی به سَرَت بود؟ چه اندیشیدی...
که مرا در تَبِ دامانِ خودت پَروَردی؟!
چه نصیبم شده از دامنِ آلوده ی عشق؟
به جز آشفتگی و خستگی و شب گَردی؟!
قَلَمَم زار بگریَد اگر امشب در شعر...
بنَویسَم چه بلاها که سَرَم آوَردی!
گِله از دست تو ای زلزله ی ویرانگر
به همم ریختی و خانه خرابم کردی
Kommentar
Teilen
