سَراسَرِ زِمستان را وَقت دارَم
تا اَز روياهايَم بَرايَت بِگُويَم
از آمَدَنَت با بَهار
از مَستيِ دُوباره ي گُنجِشك ها
از شُورِ زِندِگي بَر قامَتِ مِهربانِ دِرَخت ....
تَمامِ شَب هايِ طُولاني و سَرد را وَقت دارَم
تا بَرايِ تُو خيال بِبافَم
هِزار رَنگ
هِزار نَقش
امّا اين روزها
در اين بَرگ هايِ باقيمانده اَز فَصلِ
گرمِ سُرُودَن
عاشِقانه ها هَستَم
در هوايِ تُو
كاش به دَستَت بِرِسَند
تا سَرد نَشُده....
نظر
اشتراک
