من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز

که همین شوق مرا، خوب ترینم کافی ست

عشق را همواره

با دیوانگی پیوندهاست

تنهایی همین است

تکرار نامنظم من بی تو

بی آنکه بدانی

برای تو نفس میکشم نازنین

دردی که با دارو خوب نشه

قطعا با بغل خوب میشه

آسمان هم که توباشی

بغلت خواهم کرد

فکر گستردگی واژه نباش

همه در گوشه تنهایی من جا دارند

در دلم گفتم که چشمانت دلم را پير کرد

عاشقت بودن مرا از هر تجرد سير کرد

من پریشان شده ی موی پریشان توام

چه زیبا می شود شبهای من

وقتی که می خندی

صبح یعنی بغلم باشی ومن قبل از تو

بنشینم به تماشای طلوع چشمت

من

سخت نمي گيرم

سخت است جهان بی تو

دستت را که میگیرم

می دانم ناب تر از دست های تو

دستی نیست

هيچ كسی تلخی لبخند مرا درک نكرد

های های دل ديوانه ی من پنهانی است

تو از کدوم سرزمین تو از کدوم هوایی

که از قبیله ی من یه آسمون جدایی

من ميگم بهم نگاه کن

تو ميگي که جون فدا کن

باید غبار صحن تو را توتیـا کنند

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند