من نا رفته گریسته بودم
و آمدنم همه اشکی بودکه
نمی دانست کجا برود
اینک برگشته ام
و تو نیستی

مراعاشقانه بخوان!
نه لبخندم راباورکن
نه اشکم را!
چه کنم
هوای شاعرموسمی است
مثل هندوستان !

سرخی روی مرااین فصل پرغم می برد
چهره ی شاداب مادرزادی ام راپس بده

دروغ ارزان‌ترین چیزی است که
این‌جا یافت می‌شود
حتا کسانی‌ راکه
به فرشته بودنش شک می‌کنی
می‌بینی که
شیطانی بیش نیستند

برایت شادی و بهروزی تمنا دارم
امیدوارم حالتت خوب بشه و با شادی گل آویز بشی
دیگه غم درشو بروت ببنده
و باغ شادی اینقد برات بزرگ شه که آخرشو نتونی برسی
پس بخند
حتا به زور
ها. ه

شهر من اینجا نیست !
اینجا…
آدم که نه!
آدمک هایش , همه ناجور رنگ بی رنگی اند!
و جالب تر !
اینجا هر کسی
هفتاد رنگ بازی میکند
تا میزبان سیاهی دیگری باشد!

من فقط دارم سعی میکنم همرنگ جماعت شوم،
اما می شود کمی کمکم کنید!
آی جماعت…
شماها دقیقا چه رنگی هستید؟

چه اســــارت بی افتخــــاری است در بنــــد حــــرف این و آن بــــودن . . .

چشم بَـــــسته از فرسنگ ها می شناسمت…!
این تَـــــلاشت برای گم شُــدن مَــرا می خنداند…!

وقتی که گوش ها زنگ زده اند
عاقلانه ترین کار ، سکوت است…

بزرگ ترین اشتباهی که ما آدما در رابطه‌هامون می‌کنیم این است که:
نیمه می‌شنویم ؛
یک چهارم می‌فهمیم ،
هیچی فکر نمی‌کنیم !
و دوبرابر واکنش نشون می دهیم . . .

درد دارد …
وقتی همه چیز را می دانی …
و فکر می کنند نمی دانی …
و غصه می خوری که می دانی …
و می خندند که نمی دانی …

درغروب سخت دنیا یاد یاران میکنم
درکویر خشک و سوزان رقص باران میکنم
زندگی مرگ است و مرگ هم زندگی
پس درود برمرگ و مرگ بر زندگی . . .

روزهایم گذشت اما روزگار از من نگذشت!
اما من از روزها و روزگار گذشتم ، بگذرید از من!